Όσο κι αν οι περισσότεροι ειδικοί στην ανανεώσιμη ενέργεια παραπονιούνται για τις αργοπορίες στις αδειοδοτήσεις, στη Γερμανία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Από το 2022, η χώρα, αναγκασμένη να απεξαρτηθεί από το ρωσικό φυσικό αέριο λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, έχει αναπτύξει τις ανανεώσιμες πηγές με ασύγκριτη ταχύτητα. Με την κατάργηση της γραφειοκρατίας και τη θέσπιση νομοθεσιών που δίνουν προτεραιότητα στα έργα καθαρής ενέργειας, η Γερμανία όχι μόνο οδηγεί την Ευρώπη, αλλά προσφέρει και ένα μοντέλο που μπορεί να υιοθετηθεί πανευρωπαϊκά. Παρά τα υπόλοιπα εμπόδια, η πορεία της χώρας προς το στόχο του 80% της ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ μέχρι το 2030 δείχνει πιο εφικτή από ποτέ.
Η Γερμανία πέτυχε αυτή την εκπληκτική πρόοδο με έναν συστηματικό και καλά δομημένο τρόπο, ενσωματώνοντας τις λύσεις στις νομοθεσίες της. Μια από τις πιο κρίσιμες νομοθετικές ρυθμίσεις ήταν η αναγνώριση των έργων καθαρής ενέργειας ως “υπέρτατου δημοσίου συμφέροντος”, το οποίο συνδέθηκε με την εθνική ασφάλεια. Επιπλέον, απαιτήθηκε από τα ομόσπονδα κρατίδια να διαθέσουν περίπου το 2% της γης τους για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών.
Άλλες αλλαγές περιλάμβαναν τη μείωση των περιβαλλοντικών αξιολογήσεων σε μία μόνο, καθώς και την απλούστευση της διαδικασίας σχεδιασμού δικτύων μεταφοράς ενέργειας, εξοικονομώντας έτσι δύο έως τρία χρόνια για νέους διαδρόμους μεταφοράς.
Ο στόχος της Γερμανίας να φτάσει το 80% της ηλεκτρικής της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές έως το 2030 απαιτεί την ανάπτυξη περισσότερης ηλιακής και αιολικής ενέργειας και τη σύνδεσή τους μέσω μεγαλύτερων γραμμών μεταφοράς. Επιπλέον, το Κοινοβούλιο έκανε πρόσφατα ευκολότερη την εγκατάσταση ηλιακών πάνελ σε μπαλκόνια και δυσκολότερη για τους ιδιοκτήτες να αντιταχθούν σε αυτές τις εγκαταστάσεις, με τις αιτήσεις για τέτοιες επιδοτήσεις να ανέρχονται σε σχεδόν 10.000 μόνο τον Απρίλιο.
Αυτό το γερμανικό μοντέλο μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ορισμένες από τις πιο καθοριστικές κινήσεις περιλαμβάνουν τον χαρακτηρισμό των έργων ανανεώσιμης ενέργειας ως εθνικού συμφέροντος, τη διανομή των κερδών από την παραγωγή ενέργειας στις τοπικές κοινότητες που φιλοξενούν ηλιακά πάνελ ή ανεμογεννήτριες, και την παροχή μακροχρόνιας σταθερότητας στις επιχειρήσεις ενέργειας, δείχνοντας ότι η κυβέρνηση είναι σοβαρή σχετικά με τους κλιματικούς στόχους της.
Παρά τα εντυπωσιακά αυτά βήματα, εξακολουθούν να υπάρχουν προκλήσεις. Μία από αυτές είναι η αδειοδότηση για τη μεταφορά των τεράστιων πτερυγίων ανεμογεννητριών, η οποία μπορεί να χρειαστεί μήνες για να εξασφαλιστεί στη Γερμανία, ενώ σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες διατίθεται σε μερικές ημέρες ή εβδομάδες. Επίσης, παρά τη βελτίωση των αλυσίδων εφοδιασμού μετά την πανδημία, υπάρχουν ακόμη καθυστερήσεις στην προμήθεια κρίσιμου εξοπλισμού.
Τέλος, οι τιμές ενέργειας στη Γερμανία παραμένουν υψηλότερες από ό,τι πριν την πανδημία, κάτι που πρέπει να αποτελέσει κεντρικό ζήτημα της επόμενης νομοθετικής περιόδου για να διασφαλιστεί η προσβασιμότητα και η βιωσιμότητα της ενέργειας. Αυτός ο στόχος είναι ίσως ο πιο σημαντικός για να παγιωθεί η πρόοδος που έχει επιτευχθεί.
